موٹا اتے پتلا اینتن چیخو
دو دوست سن ۔ اک موٹا سی ۔ اک پتلا سی ۔ اک دن اوہ نکولائیوسکی سٹیشن اتے ملے ۔ موٹے نے کجھ ہی دیر پہلاں سٹیشن اتے کھانا کھادھا سی ۔ اسدے بلاں اتے اجے وی چکنائی نظر آ رہی سی ۔ اسدے سریر توں کھانے دی خوشبو آ رہی سی ۔ پتلا اجے ٹرین توں اتریا سی ۔ اوہ پیٹی، بنڈلاں اتے ڈبیاں نال لدیا ہویا سی ۔ اسدے سریر توں کافی گراؤنڈ اتے میٹ دی درگندھ آ رہی سی ۔ اک پتلی جہی تیویں اتے اک لما جیہا منڈا اسدے پچھے – پچھے سن ۔ لمی ٹھوڈی والی ایہہ تیویں اسدی پتنی سی ۔ سکول جان دی عمر دا منڈا اسدا پتر سی ۔
پتلے نوں ویکھدے ہی موٹا چیکھیا، “پورپھری ۔ میرے دوست . . . توں پورپھری ہی ہیں نہ ؟ کنیاں گرمیاں گزر گئیاں اتے کنی سردیاں تینوں ویکھے بناں ” ۔
“خدا دا شکر !” پتلا چیکھیا “میشا، میرے بچپن دے دوست . . . توں کتھوں ٹپک پیا ؟”
دوناں دوستاں نے اک – دوجے نوں تنّ وار کس کیتا اتے بھریاں ہوئیاں اکھاں نال اک – دوجے نوں ویکھدے رہے ۔ دوناں دے چہریاں توں ملن دی خوشی ٹپک رہی سی ۔
“مینوں تاں بلکلّ امید نہیں سی ۔ ایہہ تاں زبردست سرپرائیج ہے ۔ ویکھ مینوں ۔ اج وی میں اوہو جیہا ہی ہینڈسم ہاں، اونا ہی پیارا جنہاں ہویا کردا سی ۔ توں کویں ہیں ؟ کجھ کمایا – دھمایا ؟ ویاہ کیتا ؟ میں تاں ویاہ کروا لیا . . . ویکھ . . . ایہہ میری پتنی لوسی ہے ۔ اسدا پہلا نام وانتسینبیش سی . . . اتے ایہہ ہے میرا پتر نیپھنیل ۔ تھرڈ وچّ پڑھدا ہے ۔ اتے ایہہ ہے میرے بچپن دا دوست نپھانیا ۔ اسیں سکول وچّ جماعتی ساں ” ۔ پتلے نے بولنا شروع کیتا تے بولدا ہی چلا گیا ۔
نوپھنیل نے تھوڑھا سوچیا اتے پھر اپنی کیپ اتار لئی ۔ پتلا آدمی بولدا ہی جا رہا سی، “سکول وچّ تاں اسیں بچے ہی ساں ۔ تینوں یاد سکول وچّ منڈے تینوں کویں چڑاؤندے ہندے سن ؟ تہاڈا نام ہیروسٹراٹس رکھ دتا سی کیونکہ توں سگرٹ نال سکول بکّ وچّ اک چھید کر دتا سی ۔ میرا نام ایپھئیلٹس رکھیا سی کیونکہ مینوں کہانیاں سنان دا شوق سی ۔” اوہ منہ پاڑ کے ہسیا اتے پھر بولن لگا، “شرما مت نپھانیا، ادوں تاں آپاں بچے ہی ساں ۔ اتے ایہہ میری پتنی ہے ۔ اسدے قریب جا ذرا . . . اسدا نام وانتسینبیش ہے، ایہہ لتھیران دی ہے . . .”
نیپھنیل نے پھر تھوڑھا سوچیا اتے اپنے پتا دی اوٹ وچّ لکّ گیا ۔ موٹے آدمی نے اتشاہ نال اپنے دوست دے ولّ ویکھیا اتے بولیا، “ ہور سنا دوست تیرا کی ہالچال ہے ؟ کوئی نوکری کردا ہیں ؟ کس پد تکّ پجّ گیا ؟”
“میں تاں دوست منصف دا اسسٹینٹ ہو گیا ہاں ۔ سیلری تاں چنگی نہیں ہے، لیکن اس نال فرق نہیں پیندا ۔ میری وائیف میوزک سکھاندی ہے ۔ نوکری دے علاوہ میں لکڑی دے سگرٹ – کیس بناؤن دا کم کردا ہاں ۔ تینوں پتہ ہے اک کیس اک روبل دا وکدا ہے ۔ ہاں جیکر کوئی دس توں زیادہ لیندا ہے تاں میں تھوڑھا کنسیشن دے دندا ہاں ۔ اس طرحاں کم چل ہی جاندا ہے ۔ پہلاں تاں میں کلرک سی ۔ ہن میرا تبادلہ اس شہر وچّ ہو گیا ہے اتے مینوں اسی ڈپارٹمینٹ وچّ ہیڈ کلرک بنا دتا گیا ہے ۔ تے توں دسّ . . . مینوں بھروسہ ہے ہن تکّ تاں توں سول کاؤنسلر بن گیا ہوئینگا . . ہے نہ ؟”
“نہیں میرے دوست، اس توں وی اچا . . . ہن تاں میں پروی کاؤنسلر ہو گیا ہاں ۔ دو سٹار ملے ہن مینوں ۔” موٹے نے کیہا ۔
پتلے دا چہرہ اسی وقت پیلا پے گیا ۔ اوہ اکدم سخت ہو گیا ۔ لیکن جلدی ہی اسدے چہرے نے کئی دشاواں وچّ مڑدے – تڑتے ہوئے اک چوڑی سی مسکراہٹ سٹی ۔ ایوں لگا جویں اسدے چہرے اتے اکھاں وچّ چمک آ گئی ہووے ۔ اوہ ادھا کو رہِ گیا ۔ سنگڑ گیا ۔ اسدی پیٹی اتے بنڈل وی جویں سنگڑ گئے سن . . . اسدی پتنی دی ٹھوڈی ہور لمی ہو گئی ۔” نیپھنیل وی سچیت ہو گیا اتے اسنے اپنی یونیفارم دے سارے بٹن بند کر لئے ۔
“یور ایکسلینسی . . . میں . . . میں تاں بہت خوش ہاں ۔ اک دوست . . . جسنوں میں اپنے بچپن دا دوست کہہ سکدا ہاں، انا وڈا آدمی بن گیا ہے،” کھکھیاؤندے ہوئے پتلے نے کیہا ۔
“اوئے یار چھڈّ،” موٹا تھوڑھے غصے نال بولیا، “ اس ٹون دی کی ضرورت ہے ؟ اسیں بچپن دے دوست ہاں اتے اس سرکاری جی – ہجوری دی کوئی ضرورت نہیں ہے”۔
“کھدایا خیر، یور ایکسلینسی ! ایہہ تسیں کی کہہ رہے ہو . . . . ؟” پتلا کھکھیایا ۔ اوہ تھوڑھا ہور جھک گیا سی، “تسیں ساڈی ولّ ویکھو، ایہہ تاں ساڈے لئی . . . یور ایکسلینسی ایہہ میرا پتر ہے نیپھنیل . . . اتے ایہہ میری پتنی ہے لوسی، ایہہ پکا لوتھرن توں ہے . . .”
موٹا اسدے کھلاپ کجھ بولن ہی والا سی، ادوں اسنے ویکھیا کہ پتلے دے چہرے اتے مٹھاس اتے سنمان دے اجیبوگریب جہے بھاوَ آ گئے سن ۔ اوہناں بھاواں نوں ویکھکے پروی کاؤنسلر نوں نفرت آؤن لگی ۔ اسنے پتلے دے ولّ ہتھ ہلایا اتے دوجے پاسے مڑ گیا ۔
پتلے نے اپنیاں تنّ انگلیاں دبائیاں ۔ اسدا پورا سریر جھک گیا سی ۔ اوہ کھکھیا رہا سی ۔ اسدی پتنی وی مسکرائی ۔ نیپھنیل نے اپنے پیر نال ذرا کو زمین کھرچی اتے کیپ اتار دتی ۔ تنوں ہی بے حدّ گدگد نظر آ رہے سن ۔
(انوواد: چرن گلّ)
